پودیز
كنار بومی اوز
كنار بومي بر سه نوع است:
کنر چهاب
کنر تارگه
کنر سهیلي
اول : کنر چهاب:
این کنار در شهر زراعت می شود و در خانه ها هست و از اسمش معلوم است که آب چاه سیرآب می شود .
دوم :کنر تارگه ( کنار توره = کنار روباه ) :
این کنار همان کنار های خود رو اوز است که هنوز هم در مسیر رودخانه ها فصلي در دره ها می روید . دانه اش سخت و کم گوشت است.
سوم : كنر سهيلي
مقدمتا مي بايست راجع به كلمه سهيلي توضيح دهم
در شعر گونه ای که قدیم کشاورزان می خواندند آمده است
«پرو و پودیز
سه تا و رنگریز
دومبو و دمباز
سهیل و پنگ انداز
موخیل و خریچ داس »
پرو-سه تا -دومبو -سهیل -موخیل
اینها همه اسامی ستاره ها در گويش اوز است . هر یک در هنگام مشخصی از سال طلوع می کند.
موسم سهیلی:
در گاه شماری اوز ( زمان بندی کشاورزی )
سهیل معادل شهریور می شود.
کنر سهیلی:
نوعی از کنار تارگه کوهی که دانه ها آن درشتر از کنار تارگه معمولی و گوشتی تر از آن است
این نوع کنار بنا به این که در موسم «سهیل » میوه میدهد به نام سهیلی معروف است .
كنر سهيلي خاصیت درمانی داشته و از آن استفاده دارویی می شده است .
واژه هاي ديگر كه در شعر آمده است :
پودیز - رنگریز -دمباز -پنگ انداز
اینها همه حالت های خرک و خرما است.
پودیز = خلاله
رنگریز = خارک
دمباز = که معروف است
پنگ انداز = رطب که از پنگ می افتد بر زمین
خریچ داس = بریدن پنگ = برداشت محصول
هر از اینها در زمان خاص خود مي رسد
خلاله از اردیبهشت
خارک از تیر
دمباز از مرداد
رطب از شهریور
و خرما از مهر
در قدیم اغلب شعر در همه جا بار خیلی چیز ها بر دوش می کشیده
این شعر گونه خود نوعي دستور العمل براي كاشت و داشت خرما است
در اصل کتابچه کشاورزی است
نخل دار. می دانست که چه ماهی موقع چه محصولی است و لذا خود را آماده ان می کرد
عنایت الله نامور
۱۳۹۸
دبی
درگستره تاریخی لارستان که بنا به اساطیر گذشته ای به قدمت تبار قوم آریا دارد زبانی رایج است که تنها میراث دار - و تقریبا مشابه - زبانی است که زمانی مردم عصرساسانیان به آن کتیبه ها نوشته ؛ شعر ها سروده و کتابها ی بزرگ تالیف کرده اند . اینک نیز در خاستگاه و مهد اولیه آن ما دراین گستره تاریخی لارستان با همان کهن واژه های ناب زندگی می کنیم و با آن عواطف و احساس خود را بیان می کنیم .